Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΜΦΙΚΛΕΙΑΣ –ΕΛΑΤΕΙΑΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΤΙΣΤΩΣ!

Όλοι σήμερα μιλάνε, για να μην πούμε παραμιλάνε. Και παραμιλάνε και με τις δύο έννοιες, που έχει η λέξη. Και τι λένε;

 Φλυαρούν, παραποιούν, διαστρέφουν, δημαγωγούν. Όλα τα βήματα του λόγου στην διάθεση τους: τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά ,καθημερινός τύπος εφημερίδες, βιβλία, έδρες και τόσα μα τόσα άλλα.

 Ένας θολός χείμαρρος από λέξεις, που κατακλύζουν την κοινωνία και υποσκάπτουν τα θεμέλια της. Όλοι μιλάνε! Και οι χριστιανοί; Ά, αυτοί είναι καταδικασμένοι στην σιωπή. Αυτοί δεν πρέπει να ανοίγουν το στόμα τους.

 Και αν τολμήσουν να το ανοίξουν θα κινητοποιηθεί αμέσως όλος ο συρφετός της παρανομίας, για να τους το κλείσει. Και δεν πρόκειται μονάχα για τις χώρες του ολοκληρωτισμού εκεί όπου έχει στραγγαλισθεί η ελευθερία του λόγου. Πρόκειται και για τις άλλες χώρες, που η ειρωνεία και ο σαρκασμός διαδραματίζουν παρόμοιο ρόλο. Πόσοι διστάζουν ή δειλιάζουν να μιλήσουν για την πίστη τους; Να ομολογήσουν το Χριστό;  Πόσοι φοβούνται να πούν ξεκάθαρα τι πιστεύουν «ίνα μη αποσυναγωγοί γένωνται»!

 Προσπαθούν να το πουν συνεσκιασμένα, άτονα και άχρωμα ή να τους δώσουν «κοινωνικό» δήθεν χρώμα για να μην σοκάρουν.

Πόσες συζητήσεις «θεολογικές» χωρίς Χριστό θα άντεχαν να ακουστούν σε μια εβραϊκή Συναγωγή ή σε μια βουδιστική Παγόδα! Πόσοι άραγε ψυχολόγοι θα αναγνώριζαν ότι η ψύχη υπάρχει και είναι αθάνατοι;

 Που πας να οδηγήσεις τον πλησίον όταν ο ίδιος είσαι τυφλός;

 Πόσοι άραγε αντιδρούν για την λεηλασία , τον αποτροπιασμό, την σαρωτική αλλαγή του πλούτου της ελληνικής γλώσσας που αποτελεί, την  μόνη πηγή ενέργειας στη παγκόσμια δημιουργία πολιτισμού;

  Και όμως, η θαρραλέα ομολογία δεν είναι λεπτομέρεια για την χριστιανική μας ιδιότητα. Δεν προσφέρεται καν προς εκλογή. Έιναι σαφής και κατηγορηματική η προσταγή του Χριστού:

 «Κυρήξατε επί των δωμάτων» Τι σημαίνει αυτό;Όχι πείτε δύο λόγια μυστικά και υπό εχεμύθεια, αλλά ανεβείτε στις ταράτσες και τα μπαλκόνια και κυρήξτε προς όλες τις κατευθύνσεις, Δημόσια θα είναι η ομολογία σας. Τότε πώς εξηγείται η σιωπή; Ή σιωπή έχει πολλά είδη και πολλές ερμηνείες. Οι κυριότερες:

Είναι η «σιωπή της αμηχανίας». Για να μιλήσεις δεν αρκεί μονάχα το θάρρος και η καλή διάθεση. Πρέπει να ξέρεις τι θα πεις και πως θα το πεις.

Χρειάζεται και αυτογνωσία. Μην καταπίνεις τα μεγάλα και διογκώνεις τα μικρά.

Να κατέχεις καλά το θέμα που θα συζητήσεις. Αυτό είναι μια βασική  προϋπόθεση. Διαφορετικά θα αδικήσεις μεγάλες αλήθειες.

Η αδυναμία η δική σου θα εκληφθεί σαν αδυναμία της πίστης. Η ανεπάρκεια σου θα έχει το αντίκτυπο και σε αυτό που υποστηρίζεις. Αυτό συμβαίνει συχνά. Υπάρχει η διάθεση. Δεν υπάρχει όμως η γνώση. Θέλεις να μιλήσεις, θέλεις να υποστηρίξεις τις αρχές σου, θέλεις να υπερασπίσεις τα «δικαιώματα» , θέλεις να υπερασπίσεις της μεγάλες αλήθειες αλλά καταπίνεις την δυσώδη διαφθορά, αισθάνεσαι αγανάκτηση, θυμό, έγκαυση  για την διαστροφή που γίνεται ,για την παντελή στασιμότητα  αλλά βλέπεις και την αδυναμία σου, την ανεπάρκεια σου. Τότε βρίσκεσαι σε αμηχανία σε στεναχώρια. Δεν ξέρεις τι να κάνεις και αναγκάζεσαι να σιωπάς.

  Πρέπει οπωσδήποτε να απόκτησης και εσύ τα απαραίτητα εφόδια για τον ιδεολογικό σου αγώνα.  Να Οπλισθείς με την πνευματική σου πανοπλία για την καθαίρεση των οχυρωμάτων του υλισμού και της αθεΐας. Αλλά η σιωπή της αμηχανίας μπορεί να ξεπερασθεί σε ένα βαθμό με το φωτεινό παράδειγμα και με ένα  αυθορμητισμό.

 Εκείνο που δύσκολα ξεπερνιέται είναι η σιωπή του φόβου και της δειλίας. Η υποστολή της σημαίας, που γίνεται για να περισώσουμε τι ζωούλα μας, τα αγαθά μας, την θεσούλα μας.

 Η άρνηση της ομολογίας που υπαγορεύεται από σκοπιμότητα, από μικρουπολογισμούς, από ανθρωποπαρέσκεια, από προβολές και μάταιες επιρροές. Ο αρνητής να αγωνίζεται και να κάνει τα πάντα για το ψέμα και ο χριστιανός να δειλιάζει για την αλήθεια! Να διακυβεύονται όχι πετρελαιοπηγές, αλλά ατίμητες ψυχές και οι στρατιώτες να λουφάζουν στο καταφύγιο των μετόπισθεν! Τρομερό!

Να γιατί η σιωπή της δειλίας οδηγεί σύντομα στην σιωπή της προδοσίας.

Να γιατί χρειάζεται ένας θαρραλέος λόγος για να μην κακοποιηθεί η αλήθεια, για να μην βεβηλωθεί η τιμή, για να μην θριάμβευση το ψέμα , για να μην εγκαταλειφθεί η πιστής , για να μην χαθεί η ελπίδα , για να μην εξαφανισθεί το χαμόγελο, για να μην απελπισθεί ο συνάνθρωπος, για να μην χαθεί άδικα κανένας συνοδοιπόρος , για να μην εξευτελισθεί το άτομο, για να μην συντρίβει στον όλεθρο ο διπλανός μας.

 Χωρίς να κρίνουμε τα αίτια της κατάστασης που βρέθηκε, ενδεχόμενος τα δικά του μεγάλα λάθη.

Και ο λόγος αυτός να μην λέγεται. Και η αλήθεια αυτή να εγκαταλείπεται. Και η αγάπη να φέρεται ως να μην γνωρίζει, ότι ο λόγος είναι η μόνη ψυχική υγεία που είναι διαθέσιμη για να σηκώσει τον όποιο συνάνθρωπο μας τον χρειαστεί, χωρίς επιδείξεις και επαίνους.

Και η αγάπη να φέρεται ως να μην γνωρίζει, ότι δεν αποτελεί «μονοπώλιο κανενός» που διεκδικεί να την εντάξη στους κύκλους του «αποκλειστικά».

 Μια τέτοια λιποταξία είναι προδοσία.

Έτσι ο Χριστός ξανασταυρώνεται με τα σκουριασμένα μυαλά της συκοφαντίας, της ειρωνείας, της απέχθειας, της διαβολής, της διαστροφής, του μίσους, της έχθρας, των ύβρεων,  της φιλονικίας, της παραπλάνησης, της αδιαφορίας, της υποκρισίας, του εξωτερικού καθοπρεπισμού άνευ ευγένειας που πηγάζει έσωθεν, της εξουθένωσης, της ανευθυνότητας, της ανηθικότητας, της φθήνιας του ατομισμού, της λογοκρισίας άνευ ουσίας , της εγωκεντρικής περιβολής ,της απαίσιας μιζέριας του προσωπικού μας λόγου, του κομπασμού της άγνοιας αλλά και της παντογνωσίας μας, της στημένης προπαγάνδας, της κατάκρισης των δουλικών προσωπικών εμπαθών καταστάσεων συμπλεγμάτων και παθών, της διαπόμπευσης άνευ ελέους και  επίγνωσης στα σφυρίγματα του κάθε τυραννίσκου ή του κάθε ανεύθυνου καθοδηγητή, στην δειλία της ατολμίας και της αφάνειας για να σπιλώσει χωρίς της συνέπειες, στον αποτροπιασμό της ανέδυας και αυθάδειας, στους αμείλικτα δικαστικούς νομοθέτες άνευ ηθικό επίπεδο και συνείδηση.  Είναι άρνηση αυτό .

 Και η άρνηση έμπροσθεν των ανθρώπων, θα βρει να είμαστε σίγουρη και την άρνηση έμπροσθεν του θεού. Και η σιωπή της αδιαφορίας;;;

 Για αυτή που κουνάει νωχελικά τους ώμους και αφήνει τις μεγάλες αλήθειες για τους «απροσγείωτους ονειροπόλους;»

Αλλά οι απροβλημάτιστοι, αυτοί είναι κιόλας καταδικασμένοι σε νεκροταφιακή σιωπή.

 Σκιές που σαλεύουν μακριά από τους χώρους της πνευματικής δημιουργίας. Εκεί που σφύζει η αληθινή ζωή, εκεί που ο  δυναμισμός γίνεται δύναμη ομολογίας , εκεί που το καλό δεν σκέφτεται το άτομο του, εκεί που δίνεις ολόκληρο το «είναι σου θυσία»

ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΛΥΚΙΆ ΣΟΥ ΓΛΏΣΣΑ ΑΝΥΨΩΤΙΚΗ  ΠΡΟΣΦΟΡΆ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΕΝΟΤΗΤΑΣ, ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ  ΚΑΙ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ!

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΑΝ ΔΕΣΜΟΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ. ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΤΟΧΟΙ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ, ΠΩΣ ΠΡΟΤΙΜΑΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ,ΑΝΕΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΟΥΣ.

 ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  , ΠΟΥ ΤΟΥΣ  ΤΥΦΛΩΣΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ, ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΣΑΓΗΝΕΥΣΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ   ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΕΡΓΑ!

 ΕΤΣΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΠΟΥ ΑΙΩΝΙΑ ΘΑ ΤΙΜΟΥΝ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ , ΘΑ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΣΤΑΘΕΡΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΔΥΝΑΜΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΡΩΣΕΙ , ΚΑΤΑΚΑΥΣΕΙ , ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗ, ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ, ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ  ΟΤΙ ΨΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΒΕΒΗΛΟ ΔΕΝ ΣΤΑΘΗ ΑΞΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΓΗ!

Δύσκολο να κρατήσει κανείς αδούλωτη την ψυχή και ελεύθερο το φρόνημα.

 Οι μικρόψυχοι σε μια τέτοια σύγκριση αντιδρούν. Οι μεγάλοι γονυπετούν.

Παραμείναμε να αντιπαθούμε ανθρώπους όχι για το τι είναι, αλλά για το τι είμαστε. Παραμείναμε να υπολογίζουμε στην εκδίκηση ως μέτρο ανάπτυξης.

 Και έτσι η παρακαταθήκη πίστης και ομολογίας των ΑΓΙΩΝ σε εμάς, θα παραμένει αιώνια αλλά και επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε στην σημερινή εποχή.

 ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΤΕΣ ΝΑ ΛΥΠΑΣΤΕ! ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΣΑΧΑΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ….συνειδητή ομολογία πίστης τα μαρτύρια των αγίων.

Η βαναυσότητα αυτών ασύγκριτου φρικιαστικού μεγέθους! Κάθε 5 λεπτά στην σημερινή εποχή η παγκόσμια έρευνα απέδειξε, ότι στην εκκλησία προστίθεται ένας ακόμη μάρτυρας από τα καθεστώτα που διώκουν την ομολογία στην χριστιανική ορθόδοξη πίστη!

Και εμείς προβάλλουμε ακόμη «την αυτοκτονία» στον λαό μας ως ύψιστη πράξη ηρωισμού;

 Και εμείς νομοθετούμε ακόμα την λέξη «αυτοσεβασμό» πάνω σε αρπαγές, λεηλασίες, κατηγορίες , κλεψιές και κάθε είδους ασχήμιες, αγνοώντας ότι η συγκεκριμένη λέξη απαιτεί την τόλμη και την αρετή του προσωπικού μας βίου;

Και εμείς γινόμαστε αμείλικτη κριτές της λέξης «δίκαιο», αγνοώντας ότι το καταπατήσαμε;

Και εμείς παραμείναμε να επιτρέπουμε την αφάνεια και ανωνυμία του οικουμενικού ελληνισμού, ως αθέατοι κριτές και σχολιαστές της προσωπικής μας αδυναμίας και αβουλίας;

Και εμείς παραμείναμε  αμέτοχοι που στα  πληγωμένα γηρατειά και τα ντροπιασμένα νιάτα δεν νομοθετήσαμε την λέξη ευπρέπεια και φιλότιμο. Γιατί ξεχάσαμε τον ζηλωτή ιεράρχη και αείμνηστο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ που ζήτησε συγγνώμη και δάκρυσε  ενώπιον πλήθος λαού. Τον αποκαλέσαμε  φασίστα γιατί  μας έλεγχε την συνείδηση.. Ο λόγος του υπήρξε ξυράφι κοφτερό, μπρος στης συμμαχίες τον συμφερόντων της τσέπης που δεν αποσκοπούν στο τοπικό συμφέρον της πατρίδας μας.

Παραμείναμε ισόβιο εκκρεμές, που αιωρείται αδιάκοπα και ουδετερόφιλοι παρατηρητές γιατί η έξοδος από τα μνήματα του φόβου είναι ξεπούλημα της ταυτότητας μας.

Το μόνο τελικά που δεν νομοθετήσαμε ήταν η λέξη τιμιότητα. Την θεωρήσαμε μικρή  για προσωπική, οικογενειακή , κοινωνική και πολιτική προκοπή , ανάπτυξη , πρόοδο και ευημερία.

Μήπως είναι τελικά η μόνη λέξη που αντιπροσωπεύει την  κρίση και το κλείσιμο των πάντων;

Mήπως τελικά θελήσαμε να κάνουμε όλοι μας αίτηση ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΗ αγνοώντας ότι είναι απαραίτητο το προσόν   « να κολυμπάς καλά και μόνος σου;»

Μήπως μετά βάλαμε μέσον για να μας πάνε σε στεριά και όχι σε θάλασσα;

Μήπως μετά από την στεριά θελήσαμε να βάλλουμε μέσο να κρατάμε γλίτσα και όχι σωσίβιο;

Μήπως υπολογίσαμε την λέξη  ΑΝΘΡΩΠΟ βάσει της φορολογικής του δήλωσης μόνο;

                                                            ΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ!

 Παραμείναμε να κουνάμε το δάχτυλο προκλητικά και επιδεικτικά. Αγνοώντας μια μεγάλη αλήθεια: Όταν το ένα δάχτυλο σου δείχνει τον άλλον, τα υπόλοιπα είναι στραμμένα προς το μέρος σου!

Μεταμόρφωση και αποφυλάκιση από το στενόψυχο συμφέρον μας προτρέπουν και καλούν  οι σημερινές ημέρες, για να μην παραμείνουμε τυφλοπόντικες στην σκοτεινή μας τρύπα.

Μεταμόρφωση στην σκέψη, στο βίωμα ,στην υγιείς προσφορά, στον διακριτικό λόγω, στην αντιπαράθεση με ήθος, στην αξιοπιστία χωρίς τυμπανοκρουσίες, στην αλήθεια που δεν φοβάται τις απειλές ,στην αξιολόγηση πως μεταξύ γενναιοδωρίας , κολακείας, επαίνου και πονηριάς η ιστορία καταγράφει αθόρυβα τους ευεργέτες της, στον ηρωισμό πως μεταξύ της αναγέννησης και της απομόνωσης τα «μη ανακυκλώσιμα υλικά παθαίνουν μαρασμό και ατροφούν».Στην μόνωση των μικροβίων του εγκεφάλου μας από «σκουπίδια», στην απαλλαγή της άγονης ειρωνείας σε γόνιμες προτάσεις για να αναπτύξουμε την δημιουργία,   στην ικανότητα να μπορείς να φερθείς αντικειμενικά , δίκαια, απροσωπόληπτα , στην αποδοχή του καλύτερου άνευ κομπλεξισμούς και σύνδρομα κατωτερότητας . Στην ικανότητα της γνήσιας, πραγματικής ευστροφίας,  του να μπορείς να διαχειριστής την κριτική με γνώμονα το κοινό συμφέρον, που αποσκοπεί στον υπολογισμό του «μέτρου» εκείνου όπου ο καθένας μας είναι:

ικανός,

άξιος

μα πάνω από όλα υπεύθυνος ,

ελεύθερος και αποδεσμευμένος  πολίτης , για να μπορεί να  μετρήσει με το μέτρο της

ΤΟΛΜΗΣ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΜΦΙΚΛΕΙΑΣ-ΕΛΑΤΕΙΑΣ

όπου ανήκει, και να προσφέρει με τον τρόπο του τα μέγιστα για εκείνον αλλά και για όλους όσους των επισκέπτονται και πραγματικά των θαυμάζουν ως  «ξεχωριστό» ,για την γεωγραφική, ιστορική, πολιτισμική μα πάνω από όλα πνευματική κληρονομιά που πλούσια διασώζει.

ΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ  ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΕ Η ΠΑΤΡΙΔΑ  ΜΑΣ  ΣΤΑ ΕΘΝΗ

ΩΣ ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ!

Η αξιοπρέπεια δεν σφραγίζεται και η αυτοκριτική από την  αλλοτρίωση της φρίκης του μιμητισμού, ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ  ΤΟΥ

ΔΗΜΟΥ ΑΜΦΙΚΛΕΙΑΣ – ΕΛΑΤΕΙΑΣ

Για να κρατήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ όρθιο το οικοδόμημα που μας ενώνει και όχι την ευτέλεια ως  υποδούλωση αίσχους και  ντροπής αναπαράγοντας την φθήνια  της εγώπολης!

ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ