Όσο κι αν αυτό σας σοκάρει, η επιθετική συμπεριφορά είναι ένα φυσιολογικό
κομμάτι της ανάπτυξης των μικρών παιδιών. Οι περιορισμένες γλωσσικές ικανότητες, η επιθυμία για επαφή και
ανεξαρτησία καθώς και το γεγονός ότι δεν έχουν μάθει ακόμα να μοιράζονται και
να διεκδικούν με άλλους τρόπους, ωθεί αρκετά παιδιά στο να καταφεύγουν στη βία.
Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι οι προσπάθειες να
ελεγχθεί η επιθετική συμπεριφορά των παιδιών με σωματικές τιμωρίες ή απειλή
χρήσης ωμής βίας (πχ «αν το κάνεις αυτό, θα φας ξύλο») αυξάνουν αισθητά την
επιθετικότητα των παιδιών Ας πάρουμε ως παράδειγμα ένα μικρό αγόρι το οποίο
χτυπάει την αδερφή του για να πάρει ένα παιχνίδι. Η αδερφή του ανταποδίδει το
χτύπημα και αρχίζει ο καυγάς. Η μητέρα τους επεμβαίνει φωνάζοντάς τους να
σταματήσουν αλλά εκείνα δεν ακούν. Εξοργισμένη ορμάει και χαστουκίζει τον γιό
της ενώ σπρώχνει την κόρη της. Τα παιδιά αποσύρονται σπάζοντας προσωρινά τον
κύκλο του καυγά. Η μητέρα βλέποντας ότι η συμπεριφορά της (το χαστούκι και το
σπρώξιμο) σταμάτησε τον καυγά των παιδιών, το πιθανότερο είναι να την
επαναλάβει. Δεδομένου ότι εκείνη αποτελεί
το μοντέλο της επιτυχημένης επιθετικότητας, τα παιδιά της επίσης θα μάθουν να συναλλάσσονται
με αυτό τον τρόπο. Φαίνεται να είναι ιδιαίτερα οξύμωρο το σχήμα που
προκύπτει όταν χρησιμοποιούμε βία για να καταστείλουμε την επιθετικότητα
H λέξη αδικία και η λέξη κατάκριση δεν απέχουν
ωστόσο πολύ για όλα τα τραγικά γιατί όχι και για αυτό της ενδοσχολικής βίας που σήμερα βιώνει τούτος ο δοξασμένος τόπος,
όσο και αν αυτές ακούγονται αντιφατικές μεταξύ τους έννοιες. Πρέπει και
οφείλουμε να παραδεχόμαστε το γεγονός ότι όλοι κάνουμε λάθη όσο τέλεια και αν
φερθήκαμε σε ένα παιδί.
Μήπως έχουμε την
εντύπωση ότι ένα μικρό παιδί δεν αντιλαμβάνεται την λέξη ΑΔΙΚΙΑ τόσο
έντονα όσο ένας ενήλικάς;
Μήπως τελικά έχουμε την εντύπωση ότι ένα παιδί
δεν θα χτυπήσει ένα άλλο όταν είδε από την δασκάλα του να του έχει ιδιαίτερη
αδυναμία και να του το δείχνει μπροστά στο σύνολο των μαθητών της τάξης;
Μήπως έχουμε την εντύπωση ότι όταν συζητάμε
μπροστά στα παιδιά για τα τηλεοπτικά μαγειρέματα, τα παιδιά που πεινάνε δεν θα
χρησιμοποιήσουν βία σε αυτά που είναι μπουχτισμένα από το φαγητό;
Μήπως ο μορφασμός έστω κοροϊδίας , περιφρόνησης και υποτίμησης
ενός εκπαιδευτικού, ενός δασκάλου, μιας παιδαγωγού μπροστά σε άλλο παιδί δεν ισοπέδωσε
συναισθηματικά εκείνο το άλλο παιδί, ώστε
να δείχνει βία χωρίς να λογαριάζει τίποτα αλλά και χωρίς μετέπειτα ο καλύτερος ψυχολόγος να μπορεί να βρει
τα αίτια;
Μήπως δεν πρέπει να χωρίζουμε τα παιδιά σε καλά
και κακά;
Μήπως κατακρίνουμε το παιδί των χωρισμένων
γονιών, το νόθο, το φτωχό, το υιοθετημένο, το συναισθηματικά ανήμπορο και με
την εν γένει συμπεριφορά μας ως ενήλικες σε ανύποπτο χρόνο δημιουργούμε
κλίκες ανηλίκων για την επέκταση της ενδοσχολικής βίας;
Μήπως η τυφλή ενασχόληση ενός εκπαιδευτικού με
τα καλά λεγόμενα παιδία που θα προκόψουν και θα σπουδάσουν δημιουργεί στα υπόλοιπα
το αίσθημα της υποτίμησης γιατί δεν υπήρχε ο σωστός τρόπος και λόγος;
Μήπως η έννοια του εκπαιδευτικού βιώθηκε από ένα
παιδί ως εξουσιαστική έννοια εγωιστικής προβολής και επίδειξης;
Μήπως η μη
ισότιμη αντιμετώπιση των παιδιών από όσους ασχολούνται με αυτά δεν
δημιουργεί βίαιες και ακραίες συμπεριφορές που εκδηλώνονται σαν άμυνα από ένα
παιδί;
Μήπως ένας εκπαιδευτικός δεν μπορεί να
διαχειριστεί στο βαθμό που χρειάζεται αυτή την διαφορετικότητα παιδιών
και γονιών με την ανάλογη διάκριση που απαιτείται στιγματίζοντας και κρίνοντας
αθώες ψυχές;
Υπάρχει ένα υπέροχο βιβλίο που φέρει τον τίτλο
< ΜΗΠΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΕΝΑΝ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝ;> και άλλο ένα που φέρει τον τίτλο <ΒΡΕΣ
ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΠΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΥΦΛΩΝ>.
Μήπως πρέπει να δείξουμε στα παιδιά μας ,παιδιά
που δεν μπορούν να χτυπήσουν, να δείρουν , να τσακωθούν γιατί έχουν πολύ ανάγκη
και η ζωή τους ολόκληρη εξαρτάται από εκείνα που θα τους απλώσουν το χέρι για
να παίξουν και να τρέξουν λιγάκι μαζί τους;
Μήπως αδίκησες ένα παιδί που σε είδε να
καπνίζεις και όταν κρυφά πήρε ένα τσιγάρο και πήγε να σε μιμηθεί το σκότωσες
στο ξύλο;
Σαφώς η ενδοσχολική βία έχει πάρα πολλές πτυχές
και πάρα πολλές παραμέτρους. Δεν διαθέτω εκείνη την επιστημονική κατάρτιση που
χρειάζεται για να προχωρήσω στο βάθος της..
Μπορώ όμως ως απλός πολίτης να πω πως είναι
αδύνατον να θες να βοηθήσεις ένα παιδί και να μην προσπαθείς να διορθώσεις τα
δικά σου ελαττώματα.
Καμιά φορά ξέρεις πρέπει να θυσιάσεις τα δικά
σου προσωπικά σύνδρομα κατωτερότητας και να προσέλθεις στην φωτιά που λέγεται
θυσία όχι για αυτόν που όλοι τον αγαπούν αλλά για αυτόν που το φωνάζουν όλοι
μαύρο πρόβατο , όχι για να το κάνεις άσπρο αυτό μόνο ο θεός το μπορεί! αλλά για
να το αγκαλιάσεις , να το εντάξεις και να του περάσεις το αίσθημα πως για να
κατακρίνεις πρέπει τελικά εσύ να είσαι αλάθητος!
Η ενδοσχολική βία χρειάζεται ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ ΣΤΗΝ
ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ και μικροσκοπικό έλεγχο των δικών μας πρώτα ελαττωμάτων
γιατί ταυτίσαμε την μόρφωση με την παιδεία ενός ανθρώπου ,και μπερδέψαμε μέσα
σε όλα τα υπόλοιπα πως αγαπώ σημαίνει η αρχή και το τέλος μιας ψυχής που κατά
λάθος μπορεί να βρίσκεται στα δικά σου χέρια για να μάθει την έννοια.!
Με μια λέξη η σοφία της εκπαίδευσης των παιδιών
έγκειται στο γεγονός ότι τα παιδιά παραμένουν για πάντα παιδιά και δεν
μεταμορφώνονται σε γέρους. Προβάλλουμε τους γέρους στην σκέψη ως παράδειγμα, τα
διαποτίζουμε με γερασμένες σήψεις, τους μαραζώνουμε την καρδιά με απαισιοδοξία.
Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους.
Γι’ αυτό αναφέρεται παντού στην Ευρώπη ότι η
νεολαία βρίσκεται σε απόγνωση πιά…..
Βασιλοπούλου Παναγιώτα της Δροσούλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου