Συμπληρώθηκαν προχθές δυο χρόνια απ` την πρόωρη απώλεια της αείμνηστης
συμπατριώτισσάς μας Μαρίας Σκεπετάρα
– Κοντρώση .
Ήταν Άνοιξη 15 Απριλίου του 2011,
λίγο πριν το Πάσχα , που
συνέβη το γεγονός αυτό . και αισθάνομαι άβολα κι άσχημα θα έλεγα
γιατί αγνοούσα μια τέτοια
ΔΕΝ γνώριζα δυστυχώς , τη
“φλογερή” αυτή συμπατριώτισσα
Μαρία Σκεπετάρα , πληροφορούμενος για εκείνη λίγα μόνο πράγματα , αρκετές μέρες απ` την
έξοδο της και μετά τη μερική δημοσιοποίηση
της διαθήκης της με την οποία καθιστά την Δημοτική
κοινότητα της Αμφίκλειας , αποκλειστικό κληρονόμο
ολοκλήρου της κινητής και ακίνητης
περιουσίας της.
Η Δωρεά της αυτή , η
τελευταία εν ζωή πράξη της ,
με το περίσσευμα
της αγάπης της να θυμίζει σ` όλους μας πόσο λάτρεψε ετούτο εδώ τον τόπο το “Δαδί της”- το “χωριό της” όπως μαθαίνω ότι με περηφάνια
πάντα έλεγε , τόπο καταγωγής της μητέρας της αλλά και καταφύγιο δικό της
συχνά στο παρελθόν και σχεδόν
μόνιμο πια κοντά στο απρόσμενο τέλος
, την κατατάσσει οπωσδήποτε στη χορεία των μεγάλων
δωρητών και ευεργετών της γενέτειρας όλων μας , το Δαδί .
H αλήθεια όμως είναι , πως πολλοί λίγοι απ` όλους μας
το ευεργετούν , το τιμούν
και το βοηθούν όσο η ίδια
, με ευγενή και άδολη
διάθεση ουσιαστικής προσφοράς ως
αποτέλεσμα μιας σεμνής ,
βαθιάς και παντοτινής αγάπης
στον αλησμόνητο τόπο καταγωγής αλλά και στους ανθρώπους
του .
Στον αγαπητικό
αυτό “δεσμό ” της με το Δαδί , μάλλον αναφέρεται όταν η ίδια γράφει στη διαθήκη της (-
όπως πληροφορήθηκα -), περίπου τα εξής μεταξύ άλλων :
« …. Δηλώνω
ότι το χωριό μου το Δαδί το λατρεύω από μικρό παιδί ….
και θέλω ολόκληρη η περιούσια μου να
αξιοποιηθεί για έργα χρήσιμα σ` αυτό
, γιατί επιθυμώ να γίνεται ολοένα κι ομορφότερο.
Να το βλέπουμε μαζί με τη μητέρα μου απ` την πλαγιά εκεί πάνω και να χαιρόμαστε ……
Η τελευταία μου επιθυμία είναι
, όταν πεθάνω ,
να ταφώ στην Αμφίκλεια
που τώρα μένω και τόσο αγαπώ
και νοιάζομαι , στον τάφο της αγαπημένης μου μανούλας…
»
Τι συγκινητικό και μεγαλειώδες πράγματι !!!
Παραπέμπω στις πολύτιμες μνήμες λίγων γνωστών της που
φρόντισαν με καλοσύνη να μας σκιαγραφήσουν το πορτραίτο
της Μαρίας , μεταξύ των οποίων και
στην ωραία και μεστή
αναφορά του φίλου και συναδέλφου της δικηγόρου κυρίου Παναγιώτη
Δουφεξή, στο φύλλο Μαΐου-Ιουνίου 2011 της εφημερίδας “ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ” καθώς και στο πρωτοσέλιδο αφιέρωμα
της ίδιας εφημερίδας εκ μέρους του ΔΣ του συλλόγου Δαδιωτών .
Αυτή τη σημερινή μικρή αναφορά με τη συμπλήρωση δυο ετών
απ` την εκδημία της ( σε συνέχεια
μιας παρόμοιας προ ενάμιση έτους με αφορμή το εξάμηνο μνημόσυνό της ),
μου επέβαλε η
συνείδησή μου να κάνω , ως χρέος
τιμής στη μνήμη της και σαν ένα ΜΕΓΑΛΟ
ευχαριστώ. Πραγματικά αισθάνομαι τα λόγια μου φτωχά για να αποδώσουν
την πρέπουσα αυτή τιμή και να εκφράσουν την μεγάλη ευγνωμοσύνη που νοιώθω
κι εγώ κι όλοι μας όπως πιστεύω οι Δαδιώτες
, για την
σπουδαία αυτή “κυρία”
και μεγάλη ευεργέτη του τόπου μας , την αείμνηστη
συμπατριώτισσά μας Μαρία Σκεπετάρα – Κοντρώση .
Ελπίζω και εύχομαι στις σκληρές
μέρες του ακραίου ατομικισμού ,
του υπολογισμού , του ωφελιμισμού και της αξιακής
κατάρρευσης που βιώνουμε , η μνήμη της και η σπουδαία πράξη της να μην
ατονήσουν στη συλλογική μας
συνείδηση και να μη χαθούν στο
χωνευτήρι του αδυσώπητου χρόνου που βιαστικά μας προσπερνά και τα
σφουγγίζει όλα ,
διαγράφοντάς τα όχι μόνο απ` τη θύμηση, αλλά πρώτα δυστυχώς απ` την εκτίμηση.
Γιατί πράγματι κάποιες αξίες
, αλλά και άξιες παντοτινής τιμής και επαίνου πράξεις από κάποιους ξεχωριστούς
ανθρώπους ΔΕΝ πρέπει
ΠΟΤΕ
να σκεπάζονται
με την ανάξια της μεγαλοσύνης τους σκιά της λησμονιάς
, της αγνωμοσύνης , της απαξίωσης και της
υποβάθμισης του μεγέθους της προσφοράς τους.
Ας
είναι η μνήμη της Μαρίας
Σκεπετάρα – Κοντρώση
πάντοτε ζωντανή στις καρδιές μας
και η έμπρακτη αγάπη της για το “Δαδί της ”, φάρος φωτεινός , σύμβολο καλό κι οδηγός για όλους μας .
Η
Δημοτική μας Αρχή , η Αντιδημαρχία
Αμφίκλειας και το Τ.Σ. της Δημοτικής
Κοινότητας της Αμφίκλειας ,
ας βρουν σύντομα και με περίσκεψη τον τρόπο να τιμήσουν
την μνήμη της με
έργο αντάξιο της μεγάλης
και γενναιόδωρης προσφοράς της , που να θυμίζει παντοτινά την άπειρη
αγάπη της για τη
γενέθλια γη και την
προκοπή της .
Και το πρώτο που
τιμά την μνήμη και την πράξη , είναι η επίσπευση εκκαθάρισης των εκκρεμοτήτων ,
η επίσημη παραλαβή και καταγραφή των περιουσιακών στοιχείων κινητών και
ακινήτων και εν συνεχεία η προσεχτική και ωφέλιμη αξιοποίηση της κληρονομιάς
της που ίσως η αξίας της και από
πλευράς οικονομικής αποτίμησης να είναι ιδιαίτερα μεγάλη .
Ως μικρό δείγμα
ενδιαφέροντος εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής , θα ήταν ο καθαρισμός , η
συντήρηση και διατήρηση του
περιβάλλοντα χώρου του σπιτιού της στο Δαδί , που δυστυχώς δεν τυγχάνει της
αναλόγου και πρέπουσας προσοχής .
Τα όσα περιλαμβάνει η
διαθήκη αυτή κι όποια άλλα εν τω
μεταξύ επιπροσθέτως προέκυψαν ως ανήκοντα στην ίδια , διεκδικούμενα μέχρι
σήμερα , θεωρώ πως είναι καιρός τώρα πια και μετά την πάροδο διετίας , να
δημοσιοποιηθούν λεπτομερώς για να γνωρίσουν όλοι οι συμπολίτες μας Δαδιώτες ,
την πραγματικά μεγάλη αυτή κληρονομιά που κληροδότησε και σ` αυτούς και στον
τόπο μας η αείμνηστη Μαρία
Σπεπετάρα .
Η Αμφίκλεια έχει μακρά παράδοση σε ανάλογες πράξεις ,
όπως κανένας άλλος κοντινός μας τόπος . Και είναι αρκετά τα
παραδείγματα δωρεών ,
κληροδοτημάτων και προσφορών κλπ,
που δυστυχώς όμως οι προθέσεις και οι επιδιώξεις των δωρητών δεν έχουν μέχρι
ώρας βρει την απόλυτη δικαίωσή τους.
Κι αυτό είναι ένα μεγάλο δικό
μας έλλειμμα που πρέπει το συντομότερο να διορθωθεί .
Θέλω να ελπίζω πως
δεν θα συμβεί το ίδιο και με την κληρονομιά της Μαρίας
Σκεπετάρα – Κοντρώση .
Πέραν όμως αυτού , θα πρέπει
νομίζω και επίσημη επιμνημόσυνη δέηση υπέρ της κεκοιμημένης-ευεργέτου να γίνει για τα δυο χρόνια απ` την
απώλειά της , και το μνημείο της να καθαριστεί , να προσεχθεί και να συντηρηθεί
, και το όνομά της να δοθεί κατά
τρόπο που να τιμήσει την πόλη και να θυμίζει για πάντα τη γενναιόδωρη πράξη της
.
Επίσης η καθιέρωση στη μνήμη της
ενός ετήσιου βραβείου με το όνομά της , πχ για πράξεις ανθρωπιάς , ξεχωριστής προσφοράς , εθελοντισμού
, έμπρακτης αλληλεγγύης και ίσως και μιας ιδιαίτερης επίδοσης κάποιου που να
τιμά και να βοηθά εξαιρετικά την πόλη της Αμφίκλειας , θα ήταν θεωρώ επιβεβλημένο
αλλά και ταιριαστό με τη δική της γενναιόδωρη πράξη και που θα μας θυμίζει
παντοτινά τη μνήμη και τη μεγάλη προσφορά της.
ΥΓ.
με τούτα , μ` εκείνα και με τ` άλλα που συμβαίνουν στο Δήμος μας ιδιαίτερα το
τελευταίο διάστημα και που μας
εκνευρίζουν, μας απασχολούν και
μας προβληματίζουν όλους μας , ετεροχρονίσαμε λίγο τις πολύ σπουδαιότερες
αναφορές που οφείλουμε σε πρόσωπα και γεγονότα που συνθέτουν την σύγχρονη
ιστορική μνήμη του τόπου μας . Θα προσπαθήσουμε και στη συνέχεια να
επανορθώσουμε , αποδεικνύοντας πως δεν λησμονούμε ούτε παραλείπουμε, αλλά απλά
για λίγο μόνο καθυστερήσαμε την απόδοση του χρέους σ` όσους επιβάλλεται να τους
αποδοθεί γιατί η τιμή τους ανήκει .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου