Ο ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΧΑΡΒΑΡΝΤ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΡΝΟΣ

Δευτέρα ώρα 3π.μ.

Από κορυφαίος καθηγητής του Χάρβαρντ, έγινε μοναχός στην Αριζόνα.

Απεβίωσε σε ηλικία 93 ετών ο Κωνσταντίνος Καβαρνός.

Υπήρξε καθηγητής του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, φιλόσοφος, ιστορικός και γνώστης της θεολογικής γραμματολογίας, γνωστός στο χώρο της διανόησης, από τα συγγράμματα, τις διαλέξεις και τις διδαχές του, στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ελλάδα και ανά τον κόσμο.

Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Καβαρνό, ο οποίος όπως αναφέρει ο Εθνικός Κήρυκας, απεβίωσε  σε ηλικία 93 ετών ως απλός καλόγερος στο Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα.

Γεννήθηκε στη Βοστόνη, στις 19 Οκτωβρίου του 1918, από γονείς μετανάστες, τον Παναγιώτη και την Ειρήνη, με καταγωγή από τη Λέσβο, οι οποίοι πήραν τα τρία τους παιδιά, την Φραγκούλα, τον Ιωάννη και τον Κωνσταντίνο και επέστρεψαν στο χωριό τους, τον Τρίγωνα – Πλωμαρίου. Ο Κωνσταντίνος τελείωσε εκεί το Δημοτικό Σχολείο και στη συνέχεια η οικογένεια επέστρεψε στη Βοστόνη.

Ο φιλομαθής Κωνσταντίνος Καβαρνός, αποφοίτησε με άριστα από το Γυμνάσιο και στη συνέχεια έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ξεκίνησε με σπουδές στη Βιολογία, Βοτανολογία, Φυσική Ανθρωπολογία και Βιοχημεία, καθώς ήθελε να γίνει γιατρός, άλλαξε όμως γνώμη και σπούδασε φιλοσοφία.

Γνώριζε απταίστως την Ελληνική, Αγγλική, Γαλλική, Αρχαία Ελληνική και την Λατινική Γλώσσα. Εξέδωσε πάνω από εκατό βιβλία, ενώ πολλά άλλα παρέμειναν αδημοσίευτα. Με την εργασία του,

 «Ο Βίος του Ατόμου κατά τον Πλάτωνα εν σχέσει προς τον Χριστιανισμό και την νεωτέρα Φιλοσοφία»,

 κέρδισε το 1941 στο Χάρβαρντ το βραβείο «Francis Bowen Prize».

Μετά τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό, το 1945 κέρδισε και πάλι το βραβείο «Francis Bowen Prize» για τη μελέτη του «Το Πρόβλημα του Προορισμού του Ανθρώπου εντός της Φιλοσοφίας του Πλάτωνος».

Το Χάρβαρντ τον κατάταξε ανάμεσα στους διαπρεπείς φοιτητές του, τον εξέλεξε ως «Sheldon Fellow» και του έδωσε τη δυνατότητα, καλύπτοντας όλα τα έξοδα του, να ταξιδέψει σε χώρες του εξωτερικού, ώστε να μελετήσει τα διάφορα φιλοσοφικά τους συστήματα και να γνωριστεί με προσωπικότητες επιστημόνων.

 Ταξίδεψε στην Ελλάδα, Γαλλία, Αγγλία και αλλού.

Στην Ελλάδα γνώρισε και συζήτησε τις σύγχρονες φιλοσοφικές θεωρίες με τον τότε πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Ιωάννη Καλιτσουνάκη, με τους καθηγητές της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, Θεόδωρο Βορέα και Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο και με τους καθηγητές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνο Θεοδωρίδη και Ιωάννη Ιμβριώτη.

Επιστρέφοντας στη Βοστώνη ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Χάρβαρντ με την διατριβή, «Η Κλασσική Θεωρία της Σχέσεως», μία ιστορική και κριτική μελέτη για την μεταφυσική του Πλάτωνος, του Αριστοτέλη και του Θωμά του Ακινάτη.

Ο καθηγητής Καβαρνός συνδέθηκε με στενή γνωριμία και φιλία με τον πρωτοπρεσβύτερο Αστέριο Γεροστέργιο, προϊστάμενο της κοινότητας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, ο οποίος ήταν συμφοιτητής στις μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία του σημερινού Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο ίδιος έχει συγγράψει τον βίο του καθηγητή και μοναχού Κωνσταντίνου Καβαρνού.

«Αγαπούσε κάθε τι το κλασσικό και Ελληνικό. Εύρισκε ψυχική γαλήνη και μεγάλη χαρά διαβάζοντας κλασσικούς συγγραφείς της αρχαιότητας, αλλά και των μεταγενέστερων χρόνων, όπως τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο Νύσσης, τον Μέγα Φώτιο, τον Ιωάννη Δαμασκηνό και άλλους. Πριν από δεκαετίες μελέτησε και μετέφρασε στην Αγγλική γλώσσα και εξέδωσε σε δύο τόμους ανθολογία της Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών Πατέρων», επισημαίνει στον «Εθνικό Κήρυκα» ο π. Αστέριος.

Ο αείμνηστος, σύμφωνα με τον π. Αστέριος, είχε προσωπική φιλία και μεγάλη εκτίμηση για τον μεγάλο λογοτέχνη και αγιογράφο Φώτη Κόντογλου, όπως μαρτυρούν οι 92 ανέκδοτες επιστολές τους προς αυτόν.

Πολλά από τα έργα του μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες (Αλβανικά, Αραβικά, Φινλανδικά, Γαλλικά, Ιαπωνικά, Ρωσικά, Σερβικά).

«Δεν ζήτησε ποτέ κάποια αμοιβή για τις μεταφράσεις, αλλά η χαρά του ήταν να βλέπει τα έργα του να κυκλοφορούν σε παγκόσμια κλίμακα», επισημαίνει ο π. Αστέριος. Και συνεχίζει:

«Τον πλήγωνε, όμως, βαθιά η καταστροφή της ελληνικής γλώσσας, κι έλεγε ότι μελλοντικά οι Έλληνες θα ανανήψουν, θα εκτιμήσουν και αγαπήσουν το λαμπρό παρελθόν τους και θα εργασθούν για την πνευματική τους ανόρθωση».

Ο αείμνηστος Μοναχός Κωνσταντίνος Καβαρνός διέθετε πολύ καλή μνήμη γι’ αυτό θυμόταν λεπτομέρειες ακόμα και από τα μαθήματα που είχε ακούσει πριν πολλές δεκαετίες από τους καθηγητές του.

 Ο «νέος άγιος των Ελληνικών, αλλά και των Αγγλικών Γραμμάτων», όπως τον χαρακτηρίζει ο βιογράφος του, ήταν γνώστης της Βυζαντινής μουσικής και έγραψε τρεις εργασίες πάνω στο θέμα, ενώ επί δεκαετίες έψαλε «με μελωδικότατα και κατανυκτικότατα, κατά το Αγιορείτικο ύφος».

«Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Καβαρνός ζούσε τη μοναχική ζωή μέσα στον κόσμο και πριν ακόμα γίνει μοναχός στο Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα γι’ αυτό και πολλοί τον αποκαλούσαν κοσμοκαλόγερο», ανέφερε ο π. Αστέριος και πρόσθεσε πως «όταν επρόκειτο να γράψει κάτι σπουδαίο ή να δώσει κάποια διάλεξη τηρούσε αυστηρή νηστεία για να έχει διαυγή νου».

Αυτή η αγιασμένη γη που ονομάζεται νήσος Μυτιλήνης ας μην μας κάνει τα ξεχνάμε όλοι μας όπου και αν ζούμε , πως όταν κάποιος ποιητής έγραψε εκείνο το μαγικό στιχάκι

«το ποιο μεγάλο ταξίδι που έκανα ήταν βαθιά μέσα μου» το έγραψε για να καταλάβουμε και αντιληφθούμε:

Πως όλοι για παντού δεν κάνουν.

Πως η κατάκριση κάνει κακό γιατί ξεχνάς το παρελθόν σου.

Πως η γνώση μόνο χωρίς αρετή βλάπτει.

Πως ο εαυτός σου δεν διαθέτει μόνο αρετές.

Πως η δικαιολογία είναι απάτη όταν έχεις άγνοια.

Πως η αδράνεια είναι θανατηφόρα.

Πως το προσωπικό σου συμφέρον σε τύφλωσε.

Πως ο φόβος κυριεύει αποκλειστικά τους πονηρούς.

Πως μεταξύ «πονηριάς» και «χαζομάρας » πρέπει να επιλέγεις την πονηρία γιατί θα εκτεθεί ποιο γρήγορα ο πρώτος στα μάτια σου.

Πως έχεις τεράστιο μέρος ευθύνης όταν από την κρίση σου εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές.

Πως η αδικία στο χρόνο δεν θα σε συνοδεύσει.

Πως για να δεις έστω ένα χρόνο μπροστά απαραίτητο προσόν δεν είναι μόνο τα γυαλιά σου.

Πως όταν έχεις εσύ δίκαιο δεν εξευτελίζεις τους άλλους  δημόσια για να το αντιληφθούν.

Πως όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο και θες να σε σεβαστούν δεν «πουλάς»  ήθος, ειρωνεία, εξευτελισμό και φθηνό ύπουλο ύφος.

Πως η σύγκριση χρειάζεται αλλά προϋποθέτει αν μη τι άλλο να είσαι συγκρίσιμος για να μπεις στην διαδικασία.

Πως δεν πρέπει να πανικοβάλλεσαι εύκολα γιατί λόγω θα δώσεις μόνο για τα δικά σου σκουπίδια τα πολλά είναι άλλων.

Πως αυθαιρεσία σημαίνει ότι ακούς τι σου λένε, δεν κάνεις τίποτα, αλλά πείθεσαι εύκολα από ότι ανοησία σου λένε.

Πως ο πολύ αυστηρός θα σε κάνει άνθρωπο με το νόμο αλλά για να γίνεις άνθρωπος του νόμου με το ζόρι δεν γίνεται.

Πως όταν σου χτυπά την πόρτα το θράσος  εσύ μην του ανοίγεις.

Πως αν ήταν να απαντάς σε όλους τους ανόητους ίσως δεν σου έφτανε η μέρα.

Πως η αγάπη χρειάζεται παντού.

Πως για να πείσεις κάποιον γνωστό δεν θα τα καταφέρεις εύκολα προσπάθησε με κάποιον που δεν σε γνωρίζει.

Πως όταν γίνεσαι σκουπίδι δεν πρέπει να παραπονιέσαι αν η άλλη σε καταπατούν.

Πως αν ξέρεις με χρόνο να κλέβεις χρόνο από τους άλλους  δεν πρέπει να ξεχνάς, πως αν οι καινούργιοι φέρουν  χρόνο δεν θα μπορέσεις να αγοράσεις και αν παραμείνουν οι παλιοί το χρόνο δεν θα μπορείς να τους δανείσεις.

Πως όταν είσαι αμείλικτος πρέπει να σκέφτεσαι και την μαμά πατρίδα και τα παιδιά των άλλων όχι μόνο τα δικά σου.

Πως αν πραγματικά είχες νου για ανάπτυξη «σούβλισμα» το Πάσχα θέλει  και ο εαυτούλη σου που έχει το αλάθητο της άγνοιας.

Πως   κατανοείς  το γεγονός πως θέλεις να γίνεις και εσύ κάποια μέρα σπουδαίος αγνοώντας τα προσόντα και τον κόπο.

 Μα εσύ αγνοείς ακόμα και εκείνο τον τυφλό που είδε το φως του από Εκείνον που σταύρωναν στον Γολγοθά και είπε:

Πως συ που μού δωσες το φώς εσένα λένε πλάνο;

Και ήταν γραφτώ στα μάτια μου να βλέπουν για να κλαίνε;

Τι να τα κάνω όλα της γης και του ουρανού τα κάλλη

Πάρε το φώς που μου δωσες και τύφλωσε με πάλι!

Ας μην απελπίζεσαι και ας μην διακηρύττεις  παντού πως ο τόπος που μένεις είναι ο ποιό  χάλια τόπος που υπάρχει γιατί δεν διοικείται σωστά, γιατί αν έστω στα στοιχειώδη τον εαυτό σου είχες ελέγξει για το που πρέπει να φερθεί κύριος, που πρέπει να σιωπήσει και που να φωνάξει πως «θαύματα γίνονται για πιστούς και για απίστους» μετά βεβαιότητας θα γνώριζες πως το κάθε συμβούλιο θα γίνεται από εδώ και στο εξής  «στην αίθουσα του θρόνου του εαυτού σου» και είτε σου αρέσει , είτε όχι δεν θα συγκρίνεις ποτέ το γυάλινο με το πλαστικό και ας είσαι υπέρ της ανακύκλωσης.!

Ας σταθούμε με λεβεντιά μπροστά στον πολιτισμό του πολιτισμένου εαυτού μας .

Πάρε λιγάκι και δανείσου από την πολύ καλή μνήμη του χρόνου και σκέψου πως ο χρόνος έφυγε αλλά εσένα μέσα σε αυτόν θα σε θυμούνται!

ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΣΕ ΝΟΣΤΑΛΓΩ

ΒΑΣ.ΠΑΝ. ΤΟΥ ΑΝΔΡ.